پیامدهای برنامه ارزیابی معلمان در امریکا

ترجمه و تلخیص: محمود تلخابی و عرفانه قاسمپور

مقدمه

معلمان، به خاطر علاقه به کودکان و کمک به رشد و شکوفایی آنان، حرفه ی معلمی را انتخاب می کنند. اما،  گزارش های اخیر نشان داده است که بسیاری از معلمان در حال ترک حرفه خود هستند و از این لحاظ در همه ایالت­ها با مشکل کمبود معلم روبرو هستیم. یکی از عوامل این مسئله، دلسردی معلمان از جنبش اصلاحاتی گزارش شده است که بر افزایش نمرات آزمون پافشاری می کند، درحالی که حمایت چندانی نیز صورت نمی گیرد. این فشار در حالی است که نمرات دانش آموزان را در ارزیابی معلمان گنجانده شده است تا حدی که در برخی از ایالت ها تا 50 درصد از نمرات ارزیابی معلمان را به خود اختصاص داده است. این امر موجب شده است که ماهیت معلمان تغییر یابد و در تمامی اسناد ایالات متحده این تغییر به سوی بدتر شدن است.

شبکه آموزش عمومی[1]، پژوهشی در زمینه تأثیر ارزیابی معلمان بر حرفه معلمی انجام داده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که ارزیابی مبتنی بر نمرات دانش آموزان، ارزیابی معتبر و قابل اعتمادی نخواهد بود و تأثیری منفی بر آموزش خواهد داشت. بسیاری از معلمان بیان نمودند که افزایش قابل توجهی در صرف زمان بر ارزشیابی داشته اند. همچنین معلمان تاکید نمودند بهبود نمرات آزمون سایر جنبه­های حرفه­های معلمی را تحت الشعاع قرار می دهد و به ایجاد رابطه منفی با دانش آموزان منجر شده است. در مجموع این پژوهش نشان داده است که توسعه حرفه ای معلمان به فرایند ارزیابی وابسته است و منجر به تضعیف حس استقلال و  محدود کردن ظرفیت آنان برای رشد حرفه ای واقعی خواهد شد.

تغییرات برنامه ارزیابی معلمان

معلمان به طور فزاینده ای تحت شعاع تقاضای در حال رشدی قرار دارند که فراتر از موقعیت آنان و خارج از حرفه آنان است. پژوهش های اخیر از بررسی 53000 معلم در ایالت جورجیا به این نتایج رسیده است که در ظرف 5 سال نزدیک به نیمی از معلمان حرفه خود را ترک خواهند کرد. به همین جهت است که مناطق آموزش و پرورش برای مقابله یا این بحران به استخدام طولانی مدت معلمان جایگزین و مربیان بدون صلاحیت پرداختند. آنچه مسلم است هزینه تدریس آشفته را دانش آموزان خواهند پرداخت.  

تغییرات رادیکالی در سیاست آموزش به نرخ بالایی از گردش معلمان منجر می شود که تأثیر مخربی بر در آمد کم، دوزبانگی، عدم فعالیت و جوانان در معرض خطر خواهد داشت. تحت سیستم های جدید ارزیابی معلمان، سهم قابل توجهی از ارزیابی ها به مقیاس چندگانه ای از عملکرد دانش آموزان گره خورده است که توسط ایالت و منطقه تعیین می شود. این مقیاس ها شامل آزمون های استاندارد شده ایالتی و ارزیابی موقت با استفاده از فرمول های مدل ارزش افزوده[2] پیچیده می باشد. بنا بر آمار نهری براون[3] (2005)، این مدل به اطلاعاتی نیاز دارد که رشد علمی دانش آموزان شخصاً بیش از چندین سال ردیابی می کند تا سهم معلمان در رشد آنان را تخمین بزند.

استفاده از نمرات دانش­آموزان در ارزیابی معلمان

اعتبار اندازه ارزش افزوده به دلیل عدم دقت و ثبات و به حساب نیاوردن کامل عوامل بسیاری_ فقر، دوزبانگی، ناتوان های یادگیری_ که در پیشرفت علمی دانش آموزان نقش دارند، داده های با کیفیت پایین، استناد نادرست، ادعاهای حمایت نشده و شواهد مورد معتبر مرتبط با نمرات ارزش افزوده به چالش کشیده شده است. انجمن آمار آمریکا هشدار داده است که رتبه بندی معلمان با نمرات اندازه ارزش افزوده [4] عواقب ناخواسته ای دارد که کیفیت را کاهش می دهد. از جمله این عواقب محدود کردن برنامه درسی و تدریس به آزمون می باشد.

پاسخ دهندگان به نظر سنجی انجام شده در مورد این آزمون، بیان نمودند که استفاده از نمرات آزمون استاندارد شده دانش آموزان در ارزیابی معلمان عمدتاً تأثیرات منفی در هشت حوزه حرفه تدریس داشته است: آموزش کلاسی، استراتژی های آموزشی، زمان صرف شده کلاسی برای آمادگی آزمون، خود بازتابی، اضطراب مرتبط با ارزیابی، بازخورد حرفه ای، توسعه حرفه ای و همکاری با همکاران؛ همکاری اجباری یا رقابت.

در حال حاضر همکاری با همکاران توسط دولت با اختصاص بیشترین صرف زمان برای تعیین چگونگی پیشرفت نمرات آزمون هماهنگ می شود. مدل اجباری همکاری برای پیشرفت آموزش کافی نیست و منجر به محدودیت برنامه درسی، عدم استقلال معلمان و غیرممکن کردن تصمیم گیری کلی در مورد دانش آموزان می شود.

رقابت میان معلمان

پاسخ دهندگان گزارش نموده اند که استفاده از نمرات آزمون استاندارد شده در ارزیابی معلمان تأثیر منفی بر اشتراک گذاری استراتژی های آموزشی داشته است. دلیل آن هم ترس از دست دادن شغل در نتیجه دریافت نکردن نمرات آزمون بالا می باشد. در نتیجه آن ها در رقابت هستند و از بهترین شیوه ها و استراتژی های آموزشی موثر محافظت می کنند.

چارچوب ها: دنیلسون[5] و مارزنو[6]

بر طبق نظر شارلوت دنیلسون[7] دو هدف برای ارزیابی معلمان وجود دارد: تضمین کیفیت و توسعه حرفه ای. چارچوب دنیلسون برای تدریس به دنبال معیار عینی خاصی است که رفتارهای تدریس در ارزیابی ها را توصیف می کند. هدف این است که ذهنیت ناشی از تفاوت های میان ارزیابان را به حداقل برساند. چارچوب دنیلسون در تلاش است که شواهد تدریس موثر، همکاری بین معلمان و ارزیابان و پژوهش حرفه ای خود هدایت شده را اندازه گیری نماید. در این مدل داده نمرات آزمون دانش آموزان یک شاخص نیست، اما می تواند به عنوان شواهد یا ابزاری از شاخص های مناسب مورد استفاده قرار گیرد. چارچوب مدل دنیلسون شامل چهار حوزه طراحی و آمادگی، محیط کلاس درس، آموزش و مسئولیت های حرفه ای باشد. این چارچوب 22 مؤلفه و 76 عنصر کوچک تر را در بر می گیرد. اگرچه چارچوب دنیلسون توصیف صریحی از تدریس کلاسی بیان می­کند، با این حال معلمان آن را دست و پا گیر و خسته کننده می پندارند. نسبت به اینکه از ابزاری استفاده نماییم تا به معلمان کمک نماییم در مورد کارشان تأمل نمایند، چارچوب سبب می شود معلمان عمل و انتخاب های آموزشی خود را قضاوت نمایند.

مدل ارزیابی معلمان مارزانو به عنوان اولین همبستگی استراتژی های آموزشی با موفقیت دانش آموزان به حساب می آید. به گفته بین الملل علوم یادگیری[8]، این مدل پایه مطالعات تجربی/کنترلی است که ارتباط مستقیم علت و معلولی بین عناصر مدل و نتایج دانش آموز ایجاد می نماید. مدل مارزانو در چهار حوزه رفتارها و استراتژی های آموزشی، برنامه ریزی و آماده سازی، انعکاس تدریس و حرفه گرایی سازمان دهی شده است. این مدل 60 عنصر را شامل می شود که دانشی بر مبنای تدریس و ساختاری برای توسعه تخصص منتشر می کند. مدل مارزانو ابزارهای محاسباتی تراکمی برای نمره گذاری ارزیابی معلمان ارائه می دهد که داده دانش آموزی ارزش افزوده و سایر مؤلفه هایی چون مشاهدات و بررسی های دانش آموزان می سنجد. 

این مدل ها، دنیلسون و مارزانو تأثیر عمیقی بر زندگی کاری مدیران و معلمان داشته اند. اگر شواهدی وجود داشته باشد که این و سایر تغییرات در شیوه های ارزیابی تأثیر مثبتی بر بهبود شیوه های آموزشی دارد، معلمان آن ها را خواهند پذیرفت. اما چنین شواهدی وجود ندارد.

اثرات ارزیابی معلمان بر کلاس های درس و اجتماعات

سوءظن تعصب در ارزیابی های معلمان

اگرچه کماکان رنگین پوستان جمعیت کثیری از دانش آموزان را تشکیل می دهند، هنوز فقدان نسبی از تنوع در میان مربیان وجود دارد. سیستم های ارزیابی جدید ممکن است جمعیتی از تدریس اجباری را به طریقی شکل دهد که علایق دانش آموزان به ویژه دانش آموزان رنگین پوست و دارای نیاز را پاسخ نگوید. کاهش معلمان رنگین پوست آثار مخربی بر دانش آموزان تمامی نژادها دارد. معلمان رنگین پوست شیوه­های متنوعی مدل سازی می نمایند که درک و فهم آموزش کلاسی، یادگیری دانش آموز و عدالت آموزشی را گسترش می دهند. علی رغم تاکید حاضر بر تولید نمره آزمون و تعریف های تکنوکراتی کیفیت معلمان، موفقیت معلمان رنگین پوست به ما ارزش تدریس پاسخگوی فرهنگی می آموزد که روابطی با دانش آموزان می پرورد که پایه در ارزش برای تجارب فرهنگی و اجتماعی-احساسی دانش آموزان در داخل و خارج از مدارس دارد. در واقع معلمان رنگین پوست بخشی از توسعه شیوه های تدریس انتقادی و رویکرد­های نوآورانه به آموزش از جمله آموزش هیپ هاپ و سوادهای چند مدله جوان محور می باشند. این شیوه ها سطوحی از مداخلات دانش آموزی تمامی دانش آموزان نه تنها برای دانش آموزان رنگین پوست را بهبود می بخشد. لازم به ذکر است که معلمان لاتین و دیگر معلمان رنگین پوست نمرات کمتری در ارزیابی کسب می نمایند. همچنین در ارزیابی ها معلمان رنگین پوست دو سوم بیشتر از سایر معلمان مورد ارزیابی قرار می گیرند. این مسئله پرسش های مهم در مورد عینیت سیستم های ارزیابی را افزایش می دهد. معلمان از تعصب و شواهدی از تأثیر متمایزی بر برخی گروه ها ابراز نگرانی نموده اند. این موضوع منجر به عدم امتیاز دانش آموزان رنگین پوست ناشی از محرومیت دسترسی به مربیانی می شود که با آن ها هویت یافته اند.

تدریس برای  آزمون ها

جوامع گوناگون تحت تأثیر تغییرات در برنامه درسی و آموزش همراه با تغییر در ارزیابی معلمان قرار می گیرند. بسیاری از معلمان از اینکه انتظار می رود آنان برنامه درسی نوشته شده را به کار گیرند و یا مستقیماً برای آزمون تدریس نمایند، احساس نارضایتی نمودند. اگر معلمان نمرات آزمون را بهبود نبخشند، لحظات قابل تدریس به عنوان زمان هدر رفته نگریسته می شود، حتی زمانی که این لحظات با معنی دارترین دروس برای دانش آموزان باشد. در جوامعی که نمرات آزمون پایین است، آمادگی آزمون به هزینه هنر، موسیقی و حتی موضوعات آکادمیک مثل مطالعات اجتماعی و علوم تمام می شود. در مدارس با مناطقی با جو آمادگی آزمون -جایی که دانش آموزان بسیار تحت نظارت می باشند- معلمان استقلال کمتری برای پاسخگویی به نیازها و علایق دانش آموزان خود دارند.

اضطراب و آزمون

بسیاری از معلمان بیان نموده اند که بسیاری از همکاران آن ها داروهای ضد اضطراب مصرف می کنند. همچنین تعداد رو به رشدی از دانش آموزان به توجه پزشکی و داروی اضطراب در نتیجه استرس در مدرسه نیازمند هستند. بسیاری از معلمان بیان نمودند که مشتاق کمک به دانش آموزان خود هستند اما احساس فشار به ادامه آمادگی آزمون دارند.

زمان کمتر برای ایجاد روابط

یکی از حساس ترین عناصر تدریس، توانایی معلمان به داشتن روابط مثبت با دانش آموزان خود می باشد. برنامه ریزی که به آمادگی آزمون و تست نیازمند است به معلمان زمانی برای دریافت دانشِ دانش آموزان را به خوبی نمی دهد. معلمان گزارش نموده اند که آن ها از زمان کمی برخوردار هستند تا بدانند که چگونه زندگی های فردی دانش آموزان یادگیری آنان را تحت تأثیر قرار می دهد. معلمان روابط وخیمی بین بسیاری از معلمان و دانش آموزان ناشی از ترس از تأثیر نمرات آزمون بر ارزیابی معلمان گزارش داده اند. تعداد قریب به اتفاقی از معلمان بیان نمودند که چگونه ارتباط آن ها با دانش آموزان توسط سیستم ارزیابی دگرگون شده است.

زمان کمتر با والدین و جامعه

همچنین روابط معلمان با والدین نیز توسط سیستم ارزشیابی موجود تحت تأثیر قرار گرفته است. طبق نتایج نمرات آزمون کمتر استاندارد شده اغلب والدین را گمراه می نماید. بسیاری از والدین، کودکان خود را تشویق می نمایند که خیلی آزمون را جدی نگیرند تا از اضطراب پیشگیری نمایند. هر کدام از این نگرش های حاضر، چالش هایی برای مربیان دارد؛ که نیاز است آنان به برداشت های نادرست والدین و بی تفاوتی دانش آموزان و سرخوردگی از آزمون رسیدگی نمایند.

ناراحتی مدیران از ارزیابی ها

ارزیابی به عنوان چک لیست

نظارت آموزشی، مهم ترین وظیفه حرفه ای مدیریت محسوب می­شود. نظارت تدریس از طریق مشاهده در درجه اول به انعکاس رفتار معلمان و بهبود آن کمک می نمایند. متأسفانه برخی از مدیران تنها بر یک یا دو جنبه از درس طی کنفرانس مشاهده نظارت می نمایند. مدیران اصول های خود از آموزش موثر را لحاظ می نمایند و سعی می کنند آن ها را در چک لیست منعکس نمایند.

اعتراض مدیران به استفاده از نمرات آزمون در ارزیابی ها

بررسی ها نشان داده که رابطه بین مدیران و معلمان که باید بر مبنای اعتماد و احترام بنیان شود، توسط سیستم های جدید ارزیابی آسیب دیده است. سیستم ارزیابی فعلی بسیار زمان بر است و برای معلمان و مدیران استرس زا می باشد. بیشتر نظرات به عدم اعتماد، تنش و زوال افزاینده ای در روابط بین معلمان و مدیران اذعان داشته اند. اگر سیستم های ارزیابی موجود به فرسودن روابط حرفه ای مهم که برای رشد حرفه ای معلمان حیاتی است، ادامه دهند؛ تصور این که چگونه روابط بین معلمان و مدیران می تواند پایدار و دوباره بنیان شود، دشوار است.

ارزیابی معلمان و رشد حرفه ای

مدل های حاضر ارزیابی معلمان بر این فرض است که رشد حرفه ای برای معلمان شخصاً زمانی که در بستر چارچوب ارزیابی قرار گیرد، به حداکثر می رسد. شواهدی وجود دارد که حتی نزدیک ترین وابستگی رشد حرفه ای به فرآیند ارزیابی در واقع مانع رشد، کاهش دهنده قابلیت معلم، تبدیل توسعه حرفه ای به یک پاسخ مجازاتی ناشی از فرآیند ارزیابی اغلب مکانیکی می شود.

تقویت رشد معلمان

به منظور درک اینکه چگونه توسعه حرفه ای توسط فرآیند­های ارزیابی عواقب منفی دارد، ضروری است که به شرایط رشد حرفه ای مطلوب نظر بیندازیم. تدریس کاری مهارتی، فکری و چالش برانگیز است. یک معلم ماهر هزاران تصمیم در یک روز می گیرد، استراتژی های بسیاری برای ارزیابی نیاز دانش آموزان به کار می گیرد، کار گروهی سازنده ای هماهنگ می نماید، فرصت هایی برای بازخورد فراهم می کند، دانش قبلی را پیوند می زند و دانش آموزان را به سوی تعامل رهنمود می سازد. رشد این مهارت ها، استعدادها و دانش یک فرآیند مداوم در سراسر حرفه معلمی می باشد. زمانی که ما انسان ها استقلال داشته باشیم، بیشتر انگیخته می شویم و اغلب به دنبال بلوغ و رشد هستیم.

مطالعه نشان دهنده کاهش قابل توجهی از استقلال معلمان در دهه گذشته به ویژه برای معلمانی که در مدارس کم در آمد کار می کنند، می­باشد. وقتی مدارس در سطح بالایی از عملکرد باشند، معلمان مسئول رشد خود می باشند و نیازی نمی باشد با تهدید ارزیابی ضعیف به یادگیری حرفه ای مجبور شوند. با حمایت از برنامه علمی معلمان و منابع مالی دولتی، معلمان عملکرد خود را قدرت می بخشند و یادگیری را برای دانش آموزان خود بهبود می بخشند.

بنابراین زمان و تلاش خوبی است که این فرهنگ را در مدارس توسعه دهیم که معلمان نقاط ضعف خود را با یکدیگر در میان بگذارند، استراتژی های جدید را به کار گیرند و خود و یکدیگر را به منظور یافتن راه هایی برای بهبود کار با دانش آموزان به چالش بکشند.

ارزیابی که به رشد معلمان آسیب می­زند

در نهایت فرآیند ارزیابی باید از توسعه حرفه ای معلمان جدا شود. اگر چه وظیفه مشاهده­گر، ارائه بازخورد به معلمان است؛ این بازخورد نباید جزئیات رشد حرفه ای اشخاص را مدیریت نماید. زمانی که ارزیابان معلمان را کسانی با نیاز های جدی کمک شناسایی می نمایند، پس یک برنامه بهبود بخشی و یا ارجاع به یک برنامه ای مثل بررسی و ارزیابی همسالان[9]، پاسخ مناسب تری است. معلمانی که به ارائه محیط یادگیری امن و سالم برای دانش آموزان متعهد هستند، باید نقش قدرتمندی در رشد حرفه ای خود در بستر نیاز های مدرسه و آکادمیک ایفا نمایند. 

نتیجه گیری

نزدیک به سه هزار معلمی که به پژوهش ما پاسخ داده اند، در ارزیابی خود تأثیر منفی اقدامات اخیر در سیستم های ارزیابی معلمان نشان داده اند. این سیستم ها اثرات منفی گسترده ای داشته اند در حالی که برای شناسایی و حذف معلم بد از مدارس بنیان شده بود. آیا شاخص اخلاق معلمی، زمانی برای مشارکت معنی دار، بازخورد از مدیران شواهد کافی برای ضرورت اصلاح فوری نمی باشد.

کمبود معلمان در سراسر کشور در حال وقوع است. اگر ما به دنبال رسیدگی به این بحران _به ویژه کاهش معلمان رنگین پوست در کلاس درس_ می باشیم، باید به صدای کسانی که هرروزه با این سیاست ها زندگی می کنند، گوش فرا دهیم.

توجه ویژه باید بر رشد حرفه ای موفقیت آمیز باشد. ساختن جوامع یادگیری قدرتمند از معلمان، بیشتر به امور دانش آموزان خواهد پرداخت تا اینکه چارچوب های بی پایان وقت گیر و گران قیمتی، سیستم های مشاهدات و ارزیابی مدیران را به نمرات آزمون استاندارد شده دانش آموزان گره زند.

شش راهکار

1. توقف فوری استفاده از نمرات آزمون در هر بخشی از ارزیابی معلمان توصیه می شود.

2. مشارکت معلمان با ارزیابی وابستگی نداشته باشد و به جای مشارکت معلم-رهبر توصیه می شود که بر دانش آموزان خود و یادگیری حرفه ای خود معلمان متمرکز شود.  

3. توصیه فرآیند مشاهده ای که بر بهبود آموزشی متمرکز است که نتیجه گفتگو بین معلم و ناظر می باشد. نتایج این فرآیند نیز بایستی روایتی باشد نه عددی.

4. ارزیابی کمتر به کاغذبازی و اسنادی که زمان بیشتری برای انعکاس بهبود آموزش می طلبد، نیازمند باشد.

5. تأثیر ارزیابی بر معلمان رنگین پوست و باسابقه فوراً بررسی شود.

6. معلمان نباید در توسعه حرفه ای نمره گذاری شوند و همچنین فعالیت های توسعه حرفه ای نباید به وسیله نمره­های ارزیابی به جای نیازهای معلمان دستور قرار گیرد.

منبع:

 

NPE. (2016). Teachers Talk Back: Educators on the Impact of Teacher Evaluatio. NY: The Network for Public Education . Retrieved from www.networkforpubliceducation.org